کم بینایی

تعریف و معیارهای کم‌بینایی

کم‌بینایی به شرایطی گفته می‌شود که بینایی فرد حتی با استفاده از عینک، لنز، دارو یا جراحی بهبود نیابد و همچنان در انجام فعالیت‌های روزمره دچار مشکل باشد.

بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، کم‌ بینایی زمانی تشخیص داده می‌شود که میزان دید فرد بدتر از 20/60 و بهتر از 20/400 باشد. این بدان معناست حتی با اصلاح دید، نمی‌تواند جزئیات را از فاصله‌ای که یک فرد دارای بینایی قادر به دیدن آن است، تشخیص دهد.

کم‌بینایی می‌تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد، از جمله:

1. کاهش درک وضوح و کنتراست
2. کاهش قدرت تشخیص رنگ‌ها
3. اختلال در دامنه حرکت اشیاء
4. حساسیت به نور (Glare) و کاهش دید دوچشمی

نابینایی

نابینایی طبق تعاریف سازمان بهداشت جهانی عبارت است از سطح بینایی کمتر از 100/5 یا دید کمتر از 5 درصد نرمال که شامل دو گروه از افراد می‌شود.

اول نابینایان از بدو تولد، کسانی که بر اثر مشکلات ژنتیکی یا بیماری‌های وراثتی از بدو تولد نابینا متولد می‌شوند.

دوم: افراد دیر نابینا، افرادی که بر اثر بیماری‌های چشمی، سایر آسیب‌ها و بیماری‌ها که بخش‌های چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهند و یا سوانح و حوادث دچار آسیب شدید بینایی شده و نابینا می‌شوند.

به عبارت ساده‌تر افراد با درک بینایی حد‌اقل به طوری که دید آنها قابل استفاده در خواندن و نوشتن متون حتی با درشت‌نمایی نباشد یا نتوانند تنها با اتکا به حس بینایی در محیط عبور و مرور کنند، به عنوان نابینا شناخته می‌شوند.

از آنجایی که نابینایی با عدم وجود درک بینایی یا درک بینایی خیلی کم همراه است، وضعیت بینایی نابینایان تشابه بیشتری به هم دیگر داشته و این قشر در چگونگی درک بینایی دارای طیف و تنوع محدودتری نسبت به کم‌بینایان هستند. با این وجود عدم امکان استفاده از حس بینایی و لزوم جایگزینی حواس دیگر برای نابینایان، ضرورت دسترسی آنها را به تجهیزات و لوازم توان‌بخشی برای جایگزینی حس بینایی با حواس دیگر و کیفیت‌بخشی و بهبود شاخص‌های زندگی افزایش می‌دهد.